Helaas heeft Mick Karn op 4 januari, op 52 jarige leeftijd, de strijd tegen kanker verloren. Hij was de bassist van Japan,

en hij heeft ook prachtig solowerk en fantastische platen met Steve Jansen en Richard Barbieri, de overige ex-leden van

Japan gemaakt.

Zijn unieke fretless bas geluid zal worden gemist. Ik wens zijn familie en vrienden veel sterkte.

Dit filmpje heb ik gemaakt met de Nikon d90.

Yara Klusprinses

Het stucwerk is droog. De televisie staat op de slaapkamer. De zolder is volgepakt met spullen. Kozijnen zijn voor een groot deel in de lak gezet. De eerder geplamuurde gaten in de muur werden door Mila en Yara uiterst zorgvuldig gladgeschuurd. Rollers gekocht. Het grote sauzen kon beginnen. Eerst alles voorstrijken. Op zondag moest het plafond eraan geloven. Leonie deed de randjes met een kwast. Toen mijn arm het begon te begeven ben ik de roller op een steel gaan gebruiken. Pas als je eenmaal bezig bent kun je ervan genieten, en bedenken “dit moet ik vaker doen!”

Leonie, Mila en Yara

Echt lekker klussen kan alleen met goede muziek. Het liefst muziek die je kunt dromen en dus ook luidkeels kan meezingen. Een poosje geleden kwam ik per toeval op de site Lulu.com. Daarop kan iedereen een boek uitgeven. Pas als iemand je boek besteld wordt een exemplaar gedrukt en toegestuurd, een deel van de door de auteur vastgestelde prijs is voor de uitgever. Ik vond er een autobiografie van de Bassist Mick Karn. Tijdens mijn middelbare schooltijd heb ik mijn cassetterecorder krom gedraaid met bandjes van Japan. De Engelse glam-rock band waar Mick bassist van was. De melodieuse baslijnen uit zijn fretless  instrument, de drums van Steve Jansen, vernieuwende synthesizer geluiden van Richard Barbieri en de zang van David Sylvian, nog steeds mijn muzikale held.

Hoewel Japan al opgeheven was door interne strubbelingen toen ik op mijn zolderkamertje voor het eerst de van LP gekopieerde chrome TDK cassette bandjes ging luisteren. Ben ik altijd de projecten van de oud-bandleden blijven volgen. Vaak omdat ze een bijdrage leverden op elkaars solo platen. Nog een keer in 1990 hebben ze samen een album gemaakt. Alleen niet onder de naam Japan maar als Rain Tree Crow. Het album is briljant, maar oude meningsverschillen voorkwamen een verdere samenwerking.

Ik was dus verdiept in de autobiografie van Mick Karn. Altijd het buitenbeentje. Japan  ging op het hoogtepunt uit elkaar, ze hebben veel invloed gehad op de popmuziek in de jaren 80. Toch was er nooit veel bekend over de bandleden. Allen uiterst verlegen en verborgen achter geverfd haar en een laag make up.

Boeiend om te lezen hoe drie schoolvrienden (Mick  en de broertjes Steve en Dave) zichzelf muziek en instrumenten eigen maakten. Eerst zwaar beïnvloed door hun idolen, later met een duidelijk eigen geluid.

Tijdens het schilderen dus het uitgelezen moment om alle albums van Japan weer eens te draaien. En ook alle soloplaten van Mick Karn. Nu veel beter door mij begrepen .

Relax and Swing

Volgens bijzonder hoogleraar Douwe Draaisma, die een aantal boeken schreef over het menselijk geheugen, ontwikkelt iedereen zijn smaak voor kunst, literatuur en muziek tussen zijn 14^e en 20^e levensjaar. In die periode lezen we het mooiste boek waar we alle boeken die we later nog gaan lezen aan refereren. Zien we de film die de meeste impact op ons maakt. En ontdekken we onze favoriete muziek.

In de zesde klas van de lagere school was ik  nog  erg onder de indruk van het album the River van Bruce Springsteen,  die ik op een cassette bandje had gekopieerd. Toen ik een paar jaar geleden het album toch maar eens op cd aanschafte, bleek ik in mijn vroege jaren al een voorkeur te hebben voor de meer melancholische nummers. Want de helft van het album kwam mij totaal onbekend voor. En dat waren veelal de meer pop en vrolijke nummers. Later ging mijn muzikale voorkeur uit naar bands als de Talking Heads en The Cure. Voor mij kwam de grootste ontdekking met de muziek van Japan.

Japan

Een Engelse band die ik leerde kennen via de vrienden van mijn wat oudere zus. En die al opgeheven was toen ik de bandjes grijs draaide. Een nog grotere ontdekking waren de solo albums die de zanger van Japan, David Sylvian, maakte.

Briliant Trees, Gone to Earth en met name Secrets of The Beehive maakten diepe indruk op me. Een vorm van herkenning. En een liefde voor zijn muziek die nooit meer over zou gaan. En die blijft bij elk album dat hij later nog uit zou brengen.
In 1988 vonden mijn ouders mijn zus en mij nog te jong om alleen op een doordeweekse dag vanuit Zeeuws-Vlaanderen naar het Rotterdamse Ahoy te gaan voor het concert van David Sylvian. Om dat te compenseren ben ik sindsdien naar bijna elk concert geweest dat de introverte en zelden tourende Sylvian in Nederland, België en zelfs in Duitsland gegeven heeft.

Later, in 1992 was ik met mijn zus en een vriendin bij een concert in Antwerpen. De meiden hadden een bos bloemen gekocht die ze aan David wilden geven na afloop van het concert. Ze hadden de hele middag met die bos door de stad gelopen en er zat mayonaise aan het papier. Tegen het eind van het optreden besloten de meiden dat ze toch niet naar voren durfden. We zaten redelijk vooraan en ze vroegen mij de bloemen op het podium te gooien. Met mijn hart in mijn keel stond ik te wachten op het juiste moment. Tot ik ineens tot mijn eigen verbazing naar het podium liep en ik de bedoezelde bos ophield. David Sylvian gebaarde me het podium op te komen, dat leek me geweldig maar er zaten meer bekenden in de zaal en ik voelde me opgelaten om met een bosje bloemen naar mijn idool te gaan. Dus ik gebaarde Sylvian om naar mij toe te komen. Dat deed hij en hij knielde voor me. Ik gaf hem een hand en stamelde dat ik het een geweldig concert vond. Soms moet je iets doen zonder er bij na te denken.

De eerder genoemde albums zijn nooit ver van mijn cd speler geweest, en heb ik oneindig gedraaid. Steevast zocht ik alle platenzaken af op zoek naar nieuw materiaal. De opwinding als ik een nieuw album ontdekte is verdwenen met de komst van internet. Middels een nieuwsbrief ben ik meteen op de hoogte.

Tegenwoordig heeft Sylvian zijn eigen label Samadhisound.

David Sylvian

David Sylvian is zich blijven ontwikkelen, net als ik eigenlijk. Ook zijn nieuwe werk is meestal magistraal

Al vergt het vaak veel van de luisteraar. Afgezien van het samenwerkingsproject met zijn broer Steve Jansen en Burnt Friedman; Nine Horses, dat meer Jazz en Pop invloeden heeft, zijn de twee laatste solo platen onder zijn eigen naam; Blemish en het onlangs uitgebrachte Manafon, een resultaat van improvisatie. En worden nog steeds mooier na elke keer luisteren.