Vanmiddag hoog bezoek bij Leonie op ’t werk. skon ontving vanmiddag Sinterklaas en enkele Pieten. Mila en Yara waren erbij. en hebben ook een kado gekregen. Enkele plaatjes:

Dat is fijn wakker worden!

Vandaag was mijn verjaardag. Zingend kwamen Leonie, Yara en Mila de slaapkamer in met een stapel kado’s. Dan ben je meteen wakker en heb je een verjaardagsgevoel van jewelste. Het wordt elk jaar moeilijker om nog wat te verzinnen voor mijn verjaardagslijstje. Schofterig dure dingen zoals een Segway kan ik nog wel bedenken, maar een bescheiden betaalbaar kadootje kost me meer moeite. Dit jaar had ik toch wat dingen op een briefje geschreven. Ik heb ALLES gekregen! Maar de klapper stond niet op mijn verjaardagslijst. Mila en Yara knippen elk jaar hun verlanglijst voor Sinterklaas uit de speelgoedboeken. Een bonte verzameling meisjesspeeltjes en roze poppenspul. “plak deze er ook maar bij voor mij” had ik gezegd terwijl ik een racebaan uitknipte.

Yeah!

Als vader van twee meiden mis ik natuurlijk het genot van jongensspeelgoed kopen voor je zoon(lees: jezelf) En daar was ie, prachtig rood verpakt. Een echte Carrera met twee glimmende formule 1 auto’s. Ik was blij dat het vandaag te nat was om te metselen, want toen Leonie naar haar werk was en de meiden naar school lag ik op mijn buik in de woonkamer de baan op te bouwen. En werd ik niet betrapt door bouwvakkers.

Gisteren zijn mijn ouders in Eemnes op bezoek geweest, konden ze met eigen ogen de vorderingen aan de verbouwing zien. Gezellig kunnen lunchen met de meisjes, die meteen aan opa en oma konden demonstreren hoe goed ze al kunnen lezen. Vandaag werden er nog twee muurtjes van de schuur gemetseld. Nog even en we zitten weer beschut. Het weer zit de bouwers niet mee: het is veel te nat.

Martijn sloopt het oude schuurtje

De uitbouw

Het dak is bedekt

Mijn ouders

lezen bij oma

muurtje metselen

In de stromende regen is vandaag gegraven om de fundering van onze schuur te storten. Samen met de bekisting van onze uitbouw die al voor het weekend af was. Morgen moet het beton al hard genoeg zijn om de eerste steen te metselen. Het begint nu echt ergens op te lijken. Behalve dan de enorme modderpoel die ooit onze tuin was.

Het storten van de betonnen fundering

Omdat deze foto is bewerkt met een trial-versie van een programma staat er een watermerk in beeld.

Geen enkel grassprietje is er nog te vinden. Een gapend gat rest. De achterdeur uitstappen kost je twee gebroken enkels. Morgen worden de hei palen geboord. Gisteravond was ik tot laat aan het werk in Tivoli in Utrecht. Voor de selectie van de deelnemers aan The Road To Copenhagen, een groene scootertocht van Essent. Maar vannochtend weer vroeg uit de veren om koffie te zetten voor de mannen, die voorlopig nog in een uitermate ontspannen tempo gestaag doorwerken. En ook op tijd weer stoppen. Heel wat anders dan mijn werkdagen die tegenwoordig meer regel dan uitzondering vaak twaalf uur duren.

Gisteren een nieuw fotobewerkings programma ontdekt dat interessant kan zijn voor de foto liefhebbers (Huib!)

Hierboven zie je een voorbeeld, gemaakt in photomatix. Het maakt gebruik van de mogelijkheid Bracketing opnamen(2 of 3 foto’s met een verschillende belichting achter elkaar te nemen)te combineren. En zo meer detail te krijgen in donkere en lichtere partijen. Je kunt het programma gratis uitproberen zolang je wilt, maar dan komt er wel een watermerk over je foto’s te staan. Anders kost het je 99,00$.

Afgelopen jaar zijn we erg druk geweest met het plannen en regelen van een bouwvergunning voor onze schuur en uitbouw aan het huis. Dat is uiteindelijk gelukt en komende maandag gaan ze dan ook echt aan de slag. Maar voor het zover is moet er ook nog een hele hoop gebeuren; de schuur moet leeg en er staan nog wat bomen in de weg. Afgelopen weekend zijn we begonnen aan dat klusje, gelukkig kregen we hulp. Achterin de tuin stond een inmiddels behoorlijk uit de kluiten gewassen kerspruim.

Eigenlijk waren het twee bomen, die beiden vlak boven de grond vertakkingen hadden. Zaterdag was ik op tijd (maar niet te vroeg want ik heb een jet-lag) begonnen met het afzagen van de hoogste takken. Al gauw was onze tuin verdwenen onder een enorme berg snoeiafval. s ‘Middags zijn we dus nog maar naar een tuincentrum gereden, waar we een nieuw (tweedehands) speeltje hebben gekocht. Die van onze takjes weinig overliet. Zondag konden we rekenen op de hulp van Huib, die zo goed was vanuit Beverwijk te komen om onze boompjes tot moes te malen en waar nodig de zaag ter hand te nemen. Met volle overtuiging  werkte Huib zich in het zweet. Of was het de regen die af en toe met bakken uit de hemel viel?  De spierpijn die hem de volgende morgen, laten we zeggen, moeilijk de trap af hielpen. Had hij opgetwijfeld te danken aan het verwijderen van te stenen die de wortels van de bomen verborgen onder een pad. Dezelfde wortels die mijn onderrug hebben vastgezet in een bankschroef. En hoewel de ene boom inmiddels half uitgegraven, en wortelloos is, staat hij nog onvermurwbaar. Morgen is er weer een dag en gaat de strijd tussen mens en natuur onvermoeibaar door!

De eerste schoolweek voor de meiden zit er alweer op. Mila en Yara keken erg uit naar hun nieuwe start bij groep 3. Ze zijn nu volop aan het oefenen met lezen en schrijven.

Ze hebben ook aangegeven dat ze het prettig zouden vinden ieder een eigen kamertje te hebben. Tot nu toe sliepen ze samen, maar dat gaf nog wel eens problemen met naar bed gaan. Als de een al wil slapen maar de ander heeft nog behoefte aan een goed gesprek!

Nu was ik toch al begonnen met schilderwerk op onze slaapkamer, dus in een moeite door het kleine kamertje boven ontruimen; nog een hele klus om de garderobekast te verplaatsen.

En bij Mila is ook het eerste melktandje eruit! Dat staat goed bij haar korte haartjes!

Voor mijn werk slaap ik jaarlijks in tientallen hotels, in honderden verschillende bedden, waar duizenden mensen voor mij ook in gelegen hebben. Ik probeer dit gegeven altijd uit mijn hoofd te zetten, en doe net of ik de eerste bewoner van zo’n hotelkamer ben. Maar vaak zijn er wel wat haren in het putje of vlekken in het tapijt die me er op wijzen dat ik beter niet onder het bed kan kijken.

De manier waarop ik zo’n hotel heb bereikt is meestal niet veel beter. Urenlang als versteend de lichaamslucht van de overige passagiers in economy-class opsnuiven. met af en toe een onderbreking voor een hard broodje en een warme portie ongemalen babyvoeding.

Voor mij dus geen vliegvakantie met all-in formule aan de Turkse stranden. Mijn vakantiegeluk is met de auto(ook dat zou ik graag overslaan maar dat laat het Nederlandse klimaat niet toe) en de tent met mijn gezinnetje naar een camping met zonnige stranden en lekker eten.

Dit jaar zijn we net als vorig jaar naar het Italiaanse Viareggio gegaan. Yara en Mila keken erg uit naar de hereniging met hun vakantievriendjes van vorig jaar; Lisa en Daan. Ook hun ouders, Huib en Nienke waarmee wij het erg goed kunnen vinden stonden ons op te wachten met een koud drankje na onze lange reis. En hebben we een gezellige tijd gehad.

Bijna drie weken hebben we genoten van zon strand en zee, en hebben we weer heerlijk geslapen op ons eigen comfortabele luchtbed, in onze eigen canvas villa. En natuurlijk gaan we na zo’n autorit en weken in een tent samen enorm stinken, misschien wel tien keer erger dan de zitting van een vliegtuigstoel, maar het is wel de stank van mijn eigen gezin, en dat vind ik toevallig het lekkerste luchtje dat er is!

We hebben weer mooie uitstapjes gemaakt en heerlijk gegeten. Zowel buiten de deur als op onze Barbecue.

En dan is het ook weer lekker om thuis te komen, in je eigen bed en warm douchen zonder muntjes!