28 uur hebben regisseuse Jutka van Spoorloos en ik er over gedaan om op onze eindbestemming in Zuid-Amerika aan te komen. Om kwart voor 6 werd ik opgehaald door de taxi.
Na een korte vlucht naar Madrid een lang stuk naar Caracas. De crew van Iberia was weer eens buitengewoon onvriendelijk, en wat we te eten kregen was werkelijk onsmakelijk. In Caracas voegde correspondente Edith zich bij ons. Zij woont in Bogota, Colombia en aangezien ik daar de afgelopen jaren vele keren ben geweest kennen we elkaar al behoorlijk goed. We hadden voldoende tijd om bij te praten want we moesten 5 uur wachten op onze binnenlandse vlucht naar Barcelona.
Uiteindelijk had ons vliegtuig ook nog 3 uur vertraging dus was het inmiddels half 12 Toen we door de gevonden vader met een busje werden afgehaald van de luchthaven. Vanwaar het slechts nog anderhalf uur rijden door de Bergen naar het stadje Cumana was! Het was 2 uur ‘s nachts toen ik eindelijk in mijn bed lag, in Nederland was het al 6,5 later….
De volgende dag toch op tijd weer opstaan. Gelukkig ging het Casino tegenover ons hotel ook om 2 uur dicht, anders had ik helemaal geen oog dicht gedaan door alle toeters en bellen. Voor de tweede nacht dus maar een andere kamer geregeld.
Op zaterdag hebben we een portret gedraaid van de gevonden vader en een zoon van hem, die allebei wonderbaarlijk goed Engels spreken, dat maakt het toch een stuk gemakkelijker. Vader runt een restaurantje in de oudste stad van Zuid-Amerika.
Later hebben we een montage gemaakt van het material op mijn MacBook die we konden laten zien aan onze zoekster die een dag later aankwam.
Als we aan het draaien waren buiten het restaurant, was overal de invloed van de socialistische president Chavez goed te merken.
We zijn als toerist het land ingekomen, omdat ze in Venezuela niet zo goed met de pers overweg kunnen. Speciaal voor deze reis had ik een kleinere XD-Cam camera bij me zodat we minder opvielen.
Maar toch gebeurde het ons dat we werden gevolgd door fanatieke aanhangers van de socialistische partij, die gehuld in een T-shirt met de dikke kop van de president erop en een Che Guevara baret op ons nummerbord noteerden.
Overal hingen spandoeken en muurschilderingen van de patij met Vota Si! (stem ja!) die je een vals gevoel van een democratie geven. Vals omdat je een baan wel kunt vergeten als je niet op de partij van Chavez stemt!
Overal zie je groepjes mensen die met een rood shirtje “vrijwillig” staan vegen of langs de snelweg onkruid tussen de voorbijrazende wielen schoffelen. Zelfs op een toegesnelde ambulance stond de grijnzende kop van de president. De ambulance kwam overigens te laat; op de parking van het nieuwe winkelcentrum waar we net gegeten hadden op de laatste avond lag een man levenloos in zijn auto. Enkele minuten voor wij naar de auto liepen geliquideert.
Het bleek de eigenaar van een goed lopende zaak te zijn, toeval?
2 oktober 2009, 21:19
Wat een verhaal! En dat terwijl de kinders op hetzelfde moment rustig in de tuin speelden en wij achter een kop thee met overheerlijke appelkoek zaten te ouwenelen over de dingen des levens (wat overigens bere gezellig was).
En nu op naar New York. Succes en veel plezier daar!
Tot snel! Groet Huib.