Volgens bijzonder hoogleraar Douwe Draaisma, die een aantal boeken schreef over het menselijk geheugen, ontwikkelt iedereen zijn smaak voor kunst, literatuur en muziek tussen zijn 14e en 20e levensjaar. In die periode lezen we het mooiste boek waar we alle boeken die we later nog gaan lezen aan refereren. Zien we de film die de meeste impact op ons maakt. En ontdekken we onze favoriete muziek.
In de zesde klas van de lagere school was ik nog erg onder de indruk van het album the River van Bruce Springsteen, die ik op een cassette bandje had gekopieerd. Toen ik een paar jaar geleden het album toch maar eens op cd aanschafte, bleek ik in mijn vroege jaren al een voorkeur te hebben voor de meer melancholische nummers. Want de helft van het album kwam mij totaal onbekend voor. En dat waren veelal de meer pop en vrolijke nummers. Later ging mijn muzikale voorkeur uit naar bands als de Talking Heads en The Cure. Voor mij kwam de grootste ontdekking met de muziek van Japan.
Japan
Een Engelse band die ik leerde kennen via de vrienden van mijn wat oudere zus. En die al opgeheven was toen ik de bandjes grijs draaide. Een nog grotere ontdekking waren de solo albums die de zanger van Japan, David Sylvian, maakte.
Briliant Trees, Gone to Earth en met name Secrets of The Beehive maakten diepe indruk op me. Een vorm van herkenning. En een liefde voor zijn muziek die nooit meer over zou gaan. En die blijft bij elk album dat hij later nog uit zou brengen.
In 1988 vonden mijn ouders mijn zus en mij nog te jong om alleen op een doordeweekse dag vanuit Zeeuws-Vlaanderen naar het Rotterdamse Ahoy te gaan voor het concert van David Sylvian. Om dat te compenseren ben ik sindsdien naar bijna elk concert geweest dat de introverte en zelden tourende Sylvian in Nederland, België en zelfs in Duitsland gegeven heeft.
Later, in 1992 was ik met mijn zus en een vriendin bij een concert in Antwerpen. De meiden hadden een bos bloemen gekocht die ze aan David wilden geven na afloop van het concert. Ze hadden de hele middag met die bos door de stad gelopen en er zat mayonaise aan het papier. Tegen het eind van het optreden besloten de meiden dat ze toch niet naar voren durfden. We zaten redelijk vooraan en ze vroegen mij de bloemen op het podium te gooien. Met mijn hart in mijn keel stond ik te wachten op het juiste moment. Tot ik ineens tot mijn eigen verbazing naar het podium liep en ik de bedoezelde bos ophield. David Sylvian gebaarde me het podium op te komen, dat leek me geweldig maar er zaten meer bekenden in de zaal en ik voelde me opgelaten om met een bosje bloemen naar mijn idool te gaan. Dus ik gebaarde Sylvian om naar mij toe te komen. Dat deed hij en hij knielde voor me. Ik gaf hem een hand en stamelde dat ik het een geweldig concert vond. Soms moet je iets doen zonder er bij na te denken.
De eerder genoemde albums zijn nooit ver van mijn cd speler geweest, en heb ik oneindig gedraaid. Steevast zocht ik alle platenzaken af op zoek naar nieuw materiaal. De opwinding als ik een nieuw album ontdekte is verdwenen met de komst van internet. Middels een nieuwsbrief ben ik meteen op de hoogte.
Tegenwoordig heeft Sylvian zijn eigen label Samadhisound.
David Sylvian
David Sylvian is zich blijven ontwikkelen, net als ik eigenlijk. Ook zijn nieuwe werk is meestal magistraal
Al vergt het vaak veel van de luisteraar. Afgezien van het samenwerkingsproject met zijn broer Steve Jansen en Burnt Friedman; Nine Horses, dat meer Jazz en Pop invloeden heeft, zijn de twee laatste solo platen onder zijn eigen naam; Blemish en het onlangs uitgebrachte Manafon, een resultaat van improvisatie. En worden nog steeds mooier na elke keer luisteren.
Afgelopen weekend zijn we begonnen aan dat klusje, gelukkig kregen we hulp. Achterin de tuin stond een inmiddels behoorlijk uit de kluiten gewassen kerspruim.
s ‘Middags zijn we dus nog maar naar een tuincentrum gereden, waar we een nieuw (tweedehands) speeltje hebben gekocht. Die van onze takjes weinig overliet. Zondag konden we rekenen op de hulp van Huib,
die zo goed was vanuit Beverwijk te komen om onze boompjes tot moes te malen en waar nodig de zaag ter hand te nemen. Met volle overtuiging werkte Huib zich in het zweet. Of was het de regen die af en toe met bakken uit de hemel viel? De spierpijn die hem de volgende morgen, laten we zeggen, moeilijk de trap af hielpen. Had hij opgetwijfeld te danken aan het verwijderen van te stenen die de wortels van de bomen verborgen onder een pad. Dezelfde wortels die mijn onderrug hebben vastgezet in een bankschroef. En hoewel de ene boom inmiddels half uitgegraven, en wortelloos is, staat hij nog onvermurwbaar. Morgen is er weer een dag en gaat de strijd tussen mens en natuur onvermoeibaar door!
Opgegroeid in Zeeuws-Vlaanderen, wonen in Eemnes. Het is duidelijk: ik ben geen stadsmens.Toch voel ik me onmiddellijk op mijn gemak als ik weer in Manhattan ben.
Na een korte vlucht naar Madrid een lang stuk naar Caracas. De crew van Iberia was weer eens buitengewoon onvriendelijk, en wat we te eten kregen was werkelijk onsmakelijk. In Caracas voegde correspondente Edith zich bij ons. Zij woont in Bogota, Colombia en aangezien ik daar de afgelopen jaren vele keren ben geweest kennen we elkaar al behoorlijk goed. We hadden voldoende tijd om bij te praten want we moesten 5 uur wachten op onze binnenlandse vlucht naar Barcelona.
Uiteindelijk had ons vliegtuig ook nog 3 uur vertraging dus was het inmiddels half 12 Toen we door de gevonden vader met een busje werden afgehaald van de luchthaven. Vanwaar het slechts nog anderhalf uur rijden door de Bergen naar het stadje Cumana was! Het was 2 uur ‘s nachts toen ik eindelijk in mijn bed lag, in Nederland was het al 6,5 later….